TRENTOKO KONTZILIOA

TRENTOKO KONTZILIOA

Eliza katolikoaren XIX. sinodo orokorra edo kontzilioa, Trenton egina (1545 - 1563). Paulo III.ak deitu zuen eta Pio IV.ak eman zion amaiera. Erreforma protestanteak zalantzan ipini edo ukaturiko irakaspenen kontua argitzen ahalegin handia egin zuen. Eliza katolikoaren Kontrarreformarako irizpide garrantzizkoak eman zituen. Aparteko eragina izan zuen Mendebaldeko Elizan ondorengo mendeetan.

Trentoko Kontzilioaren ondoko Erreforma katolikoak herri-hizkuntzen eliz erabilpena, katekesi lanetarako bederen, onartu zuen. Diozesiek bezalatsu Ordena Erlijiosoak ere, frantziskotarrek, josulagunek edo karmeldarrek adibidez, sermoi garaian hizkuntz hautapena egin behar izaten zuten. Herri eta aldartearen arabera erdaraz, baina baita euskaraz ere.

ERABAKIAK:

-Doktrina iturriei dagokienez, Trentoko Kontzilioak erabaki zuen Bibliaz gain ezinbestekoak zirela Tradizio Apostolikoa eta Elizaren Irakaspen ofiziala.

-Salbamena ez dator fede hutsetik, fede horrek sortzen dituen ekintza onetatik baizik.

-Eukaristia salbamenerako sakrifizio ezinbestekoa da. Bertan ogia eta ardoa Kristoren gorputz eta odol bihurtzen dira guztiz.

-Erlikiak eta irudi erlijiosoak baliozkoak dira beneraziorako, jende arrunta federa hurbilarazten baitute.

-Santuen, eta bereziki Andre Mariaren gorespena azpimarratu ziren eta Garbitokiaren izaera erreala definitu zen.

-Elizkizunak latinez eta aldarera begira egin beharra azpimarratu zen, protestanteen ohituren aurka (herri hizkuntzan eta eliztarrei begira).

ONDORIOAK

Garrantzitsuena kontraerreforma da.

Kontrarreforma edo Erreforma Katolikoa XVI. mendearen erdialdean Erromatar Eliza Katolikoak garatutako barne erreforma mugimendua izan zen, Erreforma Protestanteari aurre egiteko nahian. Doktrina, barne-egitura, ordena erlijiosoak eta mugimendu espiritualak izan ziren burututako aldakuntzen jomuga.